شرايط روزه ماه رمضان

1ـ شرايط وجوب روزه  :
1- اينكه انسان از اول طلوع فجر به حد بلوغ شرعى رسيده باشد .
رسيدن به حد بلوغ شرعى به يكى از اين چند امر حاصل مى شود  :
الف ـ اگر پسر است پانزده سالش كامل وداخل در شانزده سالگى شود واگر دختر است نه سالش كامل وداخل در ده سالگى شود .
ب ـ موى زبر و خشن بر زهار و بالاى عورت پسر يا دختر برويد .
ج ـ خارج شدن منى از پسر چه در خواب چه در بيدارى و خارج شدن خون حيض از دختر .
البته ديدن خون حيض بتنهائى بلوغ را اثبات نمى كند ، بلكه اگر شك كردند در اينكه نه سالش تمام شده يانه ، ديدن خون نشانگر اين است كه نه سالش تمام شده است، واما اگر يقين داشته باشند كه نه سالش تمام نشده و خون ببيند ، اين خون استحاضه است اگر چه داراى صفات حيض باشد .
همچنين روئيدن موى خشن در دختر اطمينان مى آورد به اينكه دختر نه سالش تمام شده است ولى در جائى كه يقين داريم دختر داخل درده سال نشده ، بلوغ را اثبات نمى كند .
2- اينكه در تمام روز عاقل باشد .
3- در روز بيهوش نشده باشد .
4ـ مرضى نداشته باشد كه روزه برايش ضرر داشته باشد.
5ـ مسافر نباشد يا در سفرى باشد كه نمازش شكسته نمى شود .
6- اينكه زن حتى براى لحظه اى در روز حيض يانفاس نباشد .

يادآورى
اين شرائطى كه ذكر شد ، شرايط وجوب روزه بود . پس هر كسى كه واجد اين شرايط باشد روزه بر او واجب است .
ولكن آيا روزه اين شخص صحيح ومقبول است يا نه ، متوقف بر شرايط ديگرى است كه شرايط صحت ناميده مى شود .
پس كسى كه داراى شرايط وجوب وشرايط صحت باشد روزه بر او واجب است ( بخاطر دارا بودن شرايط وجوب ) وروزه اش نيز صحيح ومقبول خواهد بود ( بخاطر دارا بودن شرايط صحت ( .

2ـ شرايط صحت روزه  :

1- تمام شرائطى كه در وجوب روزه ذكر شد غير از شرط بلوغ ، زيرا روزه غير بالغ نيز صحيح است ، ولى روزه مجنون ومريض ومسافر وحائض ونفساء صحيح نيست .
2ـ اسلام
3- اينكه روزه دار مست نباشد .

4ـ نيت و قصد قربت به خداوند از اذان صبح تا اذان مغرب ، و فصل جداگانه اى در باب نيت و احكام آن خواهد آمد .
5ـ از تمام چيزهائى كه روزه را باطل مى كند ( مفطرات ) خوددارى كند كه شرح آن خواهد آمد .
6ـ اگر در شب جنب شده باشد قبل از اذان صبح غسل جنابت كند .
7ـ اگر زن قبل از طلوع فجر ( اذان صبح ) از حيض يا نفاس پاك شد غسل كند .
8- زن اگر مستحاضه كثيره يامتوسطه است غسلهايش را در روز انجام دهد .

چيزهائى كه روزه را باطل مى كند
1ـ 2ـ خوردن وآشاميدن  : پس اگر روزه دار غذا يانوشيدنى را وارد معده كند ، چه از راه معمول ومتعارف ( دهان ) وچه از راه غير متعارف ( بينى ) ، روزه اش باطل مى شود .

3-جماع  : اگر به مقدار حشفه ، ( يعنى ختنه گاه وآن سر آلت است تا محل ختنه ) داخل شود ، چه منى بيرون بيايد وچه بيرون نيايد ، روزه باطل مى شود ، ولى اگر كمتر از مقدار ختنه گاه داخل شود ومنى هم بيرون نيايد ، روزه باطل نمى شود .
4ـ استمناء  : اگر روزه دار استمناء كند ، يعنى با خود كارى كند كه منى از او خارج شود، روزه اش باطل مى شود .
5ـ دروغ بستن به خدا وپيغمبر (صلى الله عليه وآله وسلم)روزه را باطل مى كند و دروغ بستن بر بقيه معصومين يعنى حضرت زهراء سلام الله عليها ودوازده امام  (عليهم السلام)وبقيه پيغمبران وجانشينان پيغمبران هم بنابر احتياط واجب روزه را باطل مى كند .
6ـ فروبردن تمام سر در آب مبطل روزه است ، فرقى ندارد كه بقيه بدنش در آب باشد يا نباشد .
7ـ باقى ماندن بر جنابت وحيض ونفاس تااذان صبح بصورت عمدى ، روزه ماه رمضان و قضاى آن را باطل مى كند . بلكه در قضاى ماه رمضان اگر تا صبح بر جنابت باقى بود روزه او باطل مى شود حتى اگر بصورت غير عمد باشد .
همچنين در واجب موسّع ، كه مقيد به روز خاصى نيست ، مثل روزه نذر غير معين اگر بصورت غير عمدى تا صبح بر جنابت باقى بماند ، احتياط مستحب بطلان آن است .
8ـ رساندن غبار غليظ به حلق مبطل روزه است بنابر احتياط واجب ، وبنابر احتياط واجب بايد غبارى را هم كه غليظ نيست به حلق نرساند .
وهمچنين بنابر احتياط واجب دود غليظ وبخار غليظ نيز مانند غبار ، روزه را باطل مى كند .
9ـ اماله كردن ( تنقيه ) باچيز روان چه باآب باشد وچه بامايعى غير از آب، اگر چه براى مداوا باشد روزه را باطل مى كند .
10- استفراغ كردن عمدى اگر چه به سبب مرض و مانند آن ناچار باشد ، روزه را باطل مى كند، ولى كفاره ندارد ، ولى اگر سهواً يا بى اختيار استفراغ كند روزه باطل نمى شود .

روزه يوم الشك

1ـ روزه روزى كه معلوم نيست روز آخر ماه شعبان است يا روز اول ماه رمضان ، و به آن يوم الشك مى گويند ، واجب نيست .
2- انسان مى تواند در يوم الشك ، روزه مستحبى به نيت اينكه آن روز از ماه شعبان است بگيرد ، يا اگر روزه قضا يا نذر بگردن او هست در آن روز روزه بگيرد و اگر بعداً معلوم شود كه آن روز اول ماه رمضان بوده ، روزه او صحيح است و جزء روزه ماه رمضان حساب مى شود و قضا ندارد .
3ـ اگر يوم الشك را به نيت ماه رمضان روزه بگيرد ، ويا به اين نيت روزه بگيرد كه اگر اين روز از ماه شعبان است روزه مستحب يا قضا مى گيرد ، يا به اين نيت كه اگر ماه رمضان است روزه واجب مى گيرد ، روزه اش باطل است .
4ـ اگر در يوم الشك بناى روزه گرفتن نداشت ، و قبل از ظهر آن روز معلوم شد كه ماه رمضان است ، و هنوز هم چيزى از مفطرات را انجام نداده بود ، بايد نيت روزه ماه رمضان كند و روزه بگيرد و قضا بگردن او نيست . و اگر بعد از ظهر بود بايد به احترام ماه رمضان از انجام دادن مفطرات پرهيز كند ، و قضاى آن روز را هم بگيرد .

سفر در ماه رمضان واحكام آن
اگر مسافر داراى اين هفت شرط باشد نبايد روزه بگيرد  :
1ـ اينكه مسافر نيت كند كه هشت فرسخ مسير ممتد را طى كند، به اين صورت كه از شهرش به جائى برود ويا از جائى به شهرش برگردد ، ويا اينكه مجموع رفت وبرگشتش هشت فرسخ بشود ، به شرط آنكه مسافت رفتنش كمتر از چهار فرسخ نباشد ( بنابر احتياط ) ، پس در جائى كه رفتنش سه فرسخ وبرگشتش پنج فرسخ باشد بايد احتياط كند .
و فرقى نمى كند كه رفت و برگشتش متصل به هم و بلافاصله انجام شود يا آنكه بين رفتن و برگشتن فاصله شود و كمتر از ده روز ، در آن محل اقامت كند .
2ـ اينكه سفر قبل از ظهر باشد ، پس اگر بعد از ظهر سفر كند بايد روزه خود را تمام كند وقضا بر او واجب نيست .
3ـ اينكه به حد ترخص برسد ، يعنى جائى كه ديوارهاى شهر را نبيند و صداى اذان آن را نشنود و قبل از رسيدن به اين مسافت نبايد روزه خود را باطل كند .
4ـ اينكه نيت نكند قطع كردن سفر را ، و قطع سفر به چند چيز محقق مى شود  :
اينكه نيت كند كه ده روز يا بيشتر در جائى توقف كند ، يا از وطن خود عبور كند ، يا سى روز يا بيشتر در جائى توقف كند و مردد باشد كه سفر كند يا همانجا بماند . و مانند اين مورد اخير است اگر قصد داشته باشد كه روز بعد حركت كند و حركت نكند و باز قصد كند روز ديگر حركت كند و از آن محل حركت نكند تا سى روز .
5ـ اينكه سفرش ، سفر شغلى نباشد مثل راننده وساربان و دريانورد .
6ـ اينكه خانه به دوش و كوچ نشين نباشد ، و مقصود كسانى هستند كه مسكن معينى ندارند و هميشه براى يافتن آب و چراگاه مناسب براى حيوانات خود در حال كوچ هستند .
7ـ سفرش ، سفر مباح وجايز باشد، پس اگر سفرش براى معصيت باشد مثل دزدى يا گناه ديگر، بايد روزه بگيرد .

منبع :

http://www.shiabloggers.ir